Hoi An zit er alweer op. Onze vlucht naar Ho Chi Minh - de Zuid-Vietnamezen geven de voorkeur aan Saigon - vertrekt om 08.00 uur dus we worden op tijd opgehaald. Daar wij om zes uur 's morgens nog niet kunnen ontbijten, heeft het hotel een ontbijttasje voor ons klaargezet. Nou ben ik niet zo van de ontbijttasjes, maar deze was heel goed: croissantje ham/kaas, gekookt eitje, fruit, bekertje yoghurt....kortom een lekker ontbijtje. Danang Int. Airport, destijds aangelegd door de Amerikanen, is ca. 30 min. rijden en ook al is het ochtendspits, we arriveren keurig op tijd. Het mag dan wel een internationale luchthaven zijn, het vliegveld heeft weinig allure en zou zo voor een middelmatig lokaal vliegveld door kunnen gaan. De vlucht vertrekt op tijd en in Saigon hoeven we gelukkig  niet zo lang op inze koffers te wachten. We beginnen meteen met ons dagprogramma. En het blijkt een zeer indrukwekkend begin van de dag. Eerste stop is het War Remnants Museum. Dit museum is gehuisvest in het vroegere gebouw van de US Information Service. Hier wordt aan de hand van foto's, films en andere zaken een gedetailleerd beeld gegeven van de gruwelen die werden gepleegd door de Amerikanen, Chinezen en Fransen. Het wordt vanuit Vietnamees perspectief verteld en ook al is het buiten 33 graden we lopen met kippenvel rond en dat komt echt niet van de airco. Tijdens de Vietnamoorlog hebben de Amerikanen 75 miljoen liter vergif boven Vietnam uitgestrooid en de gevolgen daarvan zijn tot op de dag van vandaag zichtbaar. Nog steeds worden ernstig tot zwaar gehandicapte kinderen geboren als gevolg van de gifregens. Er zijn gehandicapte mensen in het museum aanwezig die door Agent Orange, alle soorten vergif hadden de naam Agent met een kleur. Agent Orange is het ergste en meest giftige gebleken. Erg heftig en indrukwekkend, maar je moet het gezien hebben.   Na het museum stoppen wij bij de poorten van het Herenigingspaleis. Dit is een belangrijk symbool van de politieke geschiedenis van Vietnam. Nadat het Zuiden zich aan het Noorden had overgegeven, werden de paleispoorten omver gehaald door de Noord-Vietnamese soldaten. De foto daarvan is wereldberoemd, maar heb hem  nu niet zo bij de hand:-). Na het paleis stoppen we nog even bij de plek waar voorheen de Ambassade van de USA stond waarvan de beroemds foto is gemaakt van de helicopter op het dak met de honderden mensen op de trap die Saigon wilden ontvluchten na de capitulatie van het Zuiden. Helaas bestaat het betreffende gebouw niet meer. Volgende halte is de Notre Dame kathedraal. Dit is de grootste kerk ooit gebouwd in het Franse rijk. De bouw werd in 1880 voltooid en was met zijn 40 m hoge torens destijds het hoogste gebouw in de stad. De kerk is gesloten wanneer wij er aankomen, dus we kunnen alleen even aan de buitenkant kijken. Maar de volgende attractie is dichtbij. We hoeven alleen maar even de straat over te steken om naar het Hoofdpostkantoor te gaan. Dit postkantoor is een van de mooiste gebouwen van de stad en dateert uit 1891. Het mooiste is nog wel, dat dit postkantoor nog stteds ingebruik is. Dus tussen de dagelijkse stroom toeristen komen de Vietnamezen hier gewoon hun ding doen als postzegels kopen, post versturen etc. Het interieur, dat je doet denken aan een treinstation, is gewelfd en wordt ondersteund door groen geschilderd smeedwerk. En verder is het portret van Ho Chi Minh overduidelijk aanwezig. Inmiddels is het toch wel erg tijd geworden voor de lunch. Ook weer een avontuur op zich. De gids weet een heel goed restaurant, nou dat moeten we dan maar meemaken. Er komen eigenlijk alleen maar locale mensen eten en het is er een drukte van belang. De gids leidt eigenlijk een beetje zo de hele bestelling. Op visgerechten krijgen we korting, en vis smaakt goed dus wij gaan voor de gegrilde hele vis. We weten  niet welke vis, maar volgens de gids was hij erg goed. Ze begrijpen het goed: twee gegrilde vissen, een voor ieder van ons. We bestellen ook nog noodles met als bedoeling dit bij de vis te eten, maar dat lukt niet helemaal. Omdat Vietnamezen dit als een gerecht zien, wordt het apart geserveerd. De vis duurt wat langer want ja hij moet toch gegrild worden. Wanneer de vis komt, is er toch even wat paniek. De eigenaar, die eerder al goededag was komen zeggen, komt zijn excuses aanbieden. De serveerster had maar een vis aan de keuken doorgegeven, dus ja die tweede vis liet dus nog op zich wachten en wellicht dat we al met de eerste vis konden beginnen. Het bleek makreel te zijn en smaakte goed. Uiteindelijk kwam dan toch ook nog de andere vis. 1.5 uur voor een bordje noodles en twee gegrilde visjes......even lunchen. Toen bleek ook nog es de rekening niet te kloppen. Die 20% korting was niet op onze vis van toepassing, maar helaas ze heeft gezegd korting op sea food...dus regel het maar. Uiteindelijk kwam de eigenaar erbij en heeft alles netjes in orde gemaakt. Onze gids  vond het allemaal erg vervelend en heeft zich wel tig keer bij ons verontschuldigd. Blijkbaar brengt hij al jaren gasten naar dit restaurant en was dit de eerste keer dat het zo mis was gegaan. Maar we vertelde hem ook dat het niet persoonlijk naar hem was en dat hij er niks aan kon doen dat het restaurant zijn werk niet goed deed. Na de lunch hadden we niks meer op het programma, dus we gaan naar het hotel. In vergelijking met Hanoi, is Saigon (met zijn 10.000.000 inwoners) toch wel een ander kaliber stad. Meer rijkdom en zakelijker. De wel bekende merken liggen hier gelijk naast elkaar: Chanel, Versace, Armani, Burberry, Marc Jacobs, Christian Louboutin....noem maar op. De gemiddelde Vietnamees verdient ca. USD 200 per maand, maar er zijn dus ook echt hele rijke Vietnamezen. Maar als je denkt een voordeel te halen, dan kom je van een koude kermis thuis. De prijzen in de winkels zijn net zo als bij ons en voor sommige shirts betaal je hier zelfs meer. Het hotel geeft ons vanwege ons jubileum een gratis upgrade en we krijgen een kamer op Clublevel (join the club:-):-):-):-) ) op de 21e etage, hoger gaat ook niet, met een prachtig uitzicht over de Saigonrivier. Het middenstuk van de etage is open en je kijkt uiteindelijk 15 verdiepingen naar beneden als je over de balustrade recht naar beneden kijkt, best wel een creepy gevoel..... Nadat we de koffers op de kamer hebben gezet, lopen we nog even de stad in. Even kijken waar het restaurant van Bobby Chinn is en we willen even naar het Rex hotel. We waren al door onze gids gewaarschuwd en onderweg worden we ook nog es gewaarschuwd om onze camera's goed om te hangen want ze kunnen anders door straatrovertjes op scooters zomaar van de schouder afgetrokken worden. Uiteraard nemen we de waarschuwing ter harte. Het restaurant lopen we in eerste instantie voorbij, maar hebben het zo gevonden. Daarna gaan we nog even de kathedraal binnen die nu wel open is. Het is een vrij eenvoudige kerk en je mag maar een klein stuk betreden. Uiteindelijk mis je er niet veel aan als je hem niet kunt bezichtigen. Volgende halte is het dakterras van het Rex Hotel. In de oorlog was dit een belangrijk punt. De Amerikaanse officieren gaven hier hun dagelijkse persconferenties en ook de buitenlandse journalisten verbleven voornamelijk in dit hotel. Na de ijskoffie lopen we op ons gemak terug naar het hotel. Met de taxi gaan we naar het restaurant. Het is echt nog indd opstartfase en de kaart is nog niet volledig, maar dat had men al duidelijk aangegeven. Ook qua ambiance is het totaal anders dan het restaurant in Hanoi. Bobby is er ook en hij komt een paar keer een praatje maken. Het eten is voortreffelijk en we besluiten spontaan om maandag nog een keer terug te komen. Als afsluiter vraag ik naar zijn kookboek en dat pakt hij meteen even voor mij. Blijkt dat een andere chef die wij ook van Foodnetwork channel kennen het voorwoord heeft geschreven. Uiteraard signeert Bobby het kookboek voor mij met een persoonlijke boodschap. Helemaal geweldig toch.   Dan gaan we terug naar het hotel. Morgen begint het feest om 07.30.