Allebei hebben we redelijk geslapen wanneer om 06.00 uur de wekker gaat, maar super moe zijn we ook niet. Het is best druk in de stad wanneer we ons om 07.30 in het verkeer storten. Het is zondag dus zitten er complete families op de scooter om op familiebezoek te gaan. Verder is het ook nog es de dag om te trouwen, denk dat we wel 20 bruiloften zijn tegen gekomen onderweg naar de Cu Chi tunnels. De tunnels liggen zo'n 40 km ten noordwesten van de stad, ca een uur anderhalf rijden. We bezoeken de tunnels van Ben Dinh die in de oorlog door de VietCong zijn gebruikt. De rondleiding begint met een audiovisuele toelichting. De tunnels bevatten 250 km en liggen tussen vier hoofdwegen in waaronder de directe snelweg naar Cambodja. Saillant en vooral genant detail, de Amerikanen konden de tunnels niet of nauwlijks vinden tijdens de oorlog, uiteindelijk bleek de 25e Infanterie Divisie van de Amerikanen boven op dit tunnelstelsel gestationeerd te zijn. Na de introductievideo gaan we 'de jungle' in. Eerst laat men ons een geheime tunnelingang zien. Een medewerker van de site laat zien hoe men destijds de tunnels in ging. En natuurlijk mogen wij dit ook ervaren. Marco is de meest avontuurlijke van ons twee dus die wil dit wel ervaren en gaat ook de claustrofobische ingang in. Armpjes omhoog naar beneden anders red je het echt niet. Ik sta echt met verbazing te kijken dat men er gezien de afmeting uberhaupt in kan, en dit is een originele ingang dus niks aangepast voor de toeristen! We vervolgen ons pad en passeren een krater die is over gebleven na een inslag van een B52 bommenwerper. Echt groot.....bij de boobytraps wordt per val uitgelegd wat deze deed. Ik krijg het er gewoon koud van ondanks de benauwde 35 graden die de temperatuurmeter aangeeft. Op sommige punten zie je de originele openingen van de geheime  in en uitgangen. Het wordt afgeraden om even een kijkje te gaan nemen. Los van het feit dat er geen verlichting meer aanwezig is, en het dus aardedonker is, is dit ook de habitat van heel veel cobra's en die zijn niet bepaalde gastvrij. Maar even verderop krijgen we de kans om te ervaren hoe het enigszins moet zijn geweest. We gaan een tunnel in. Deze tunnel is groter gemaakt voor de toeristen, maar voor de claustrofoben onder ons is het nog steeds geen aanrader. Het is benauwd en na 20 meter gebukt door de tunnels lopen kunnen we eruit, maar wij gaan stoer door, gaan zelfs een verdieping lager (de echte tunnels bestonden namelijk ook uit diverse etages en sommige verdiepingen lagen zelfs op een diepte van 10 m). Na 40m ben ik er wel klaar mee, Marco gaat door en maakt de 60m onder de grond volledig af. Eenmaal buiten gutst het water van ons lijf, zo warm is het. We hadden het al gehoord, er is een schietbaan aanwezig waar je de kans krijgt met wapens te schieten die tijdens dd Vietnamoorlog zijn gebruikt. Marco heeft nog nooit met een AK47 geschoten en wil dit wel es doen, ik heb dit ook nog nooit gedaan, dus ja ach....nu ik toch de kans heb.... Gelukkig krijgen we gehoorbescherming, maar het galmt toch nog wel behoorlijk. En stiekem vind ik het ook wel eng. We hebben 10 kogels en na 2 keer geschoten te hebben vind ik het wel OK.  Aan het einde van de rondleiding krijgen we een thee gemaakt van kruiden uit het bos. Die laten wij ons goed smaken. En we krijgen gekookte tapioca wortel met een dippertje van suiker en pinda's, het dagelijkse eten destijds. We praten nog wat na met onze gids, die ook wel het een en ander heeft meegemaakt in de oorlog samen met zijn familieleden. Al met al is het erg indrukwekkend en wellicht ook bewonderenswaardig hoe men zo jaren aan een stuk heeft kunnen leven. Dan gaan we door naar de Heilige Stoel van Cao Dai. Een autorit van nog es een uur/anderhalf. De tempel, de belangrijkste bezienswaardigheid van het complex, is gebouwd tussen 1933 - 1955. Het is een erg imposant gebouw. Er is een belangrijke ceremonie aan de gang wanneer wij komen en het is stikdruk met overige toeristische bezoekers. We lopen dus eerst wat rond aan de buitenkant. Er komt een heel groep apen, denk makaken, aangelopen die op weg zijn naar het naast gelegen bos. Erg leuk en moet natuurlijk even op de gevoelige plaat worddn vastgelegd:-):-). Zodra de grootste groep toeristen weer naar buitenstroomt, gaan wij naar binnen. De tempel is prachtig en ook de ceremonie is erg indrukwekkend. Het gezang en geroffel op de trommel heeft een bijna trance-achtig effect. Je blijft foto's maken. Na dit bezoek gaan we lunchen. Het is een vastgestelde lunch in het dorp en smaakt voortreffelijk. Beter dan de lunch van gisteren. En dan is het klaar voor vandaag. Rond 13.30 vertrekken we richting Saigon en zijn we rond 1600 weer bij ons hotel. Het is ca 100 km rijden, maar gezien de condities van de wegen en het verkeer is het wel verklaarbaar waarom de rit zo lang duurt.   Eenmaal in het hotel gaan we naar de lobbybar voor een cappucino en een thee. Terwijl ik aan het verslag begin, gaat Marco even een pinautomaat plunderen. Hij is erg onder de indruk wanneer hij terugkomt.....nog geen minuut geleden is hij vlak bij het hotel getuige van een straatroof waarbij de fotocamera van de schouder van een toerist wordt afgetrokken door twee jongens op een scooter......   's Avonds gaan we bij een restaurantje vlak bij het hotel eten. We waren er gistermiddag al langs gekomen. Het is een oud pand, koloniaals en ziet er leuk uit. Het eten blijkt super te zijn. We pakken  og een afzakkertje in de lobbybar en gaan dan terug naar de kamer. Morgen uitslapen....toch wel tot 07.00 uur.